Yaşamak ve Yaşamak

Yaşamıyorsam anlamı kalır mı var olmamın? Yaşıyorsam ama yaşamıyorsam...

Sevinmek için üzüntülere göğüs germiyorsam, direnmiyorsam, görmüyorsam, görmek için bakmıyorsam var olmamın bir anlamı kalır mı. Acı yaşamaktır. Acı hayatın göbek adıdır. 

Varım! Çünkü acı çektim. Kendimi kendime kanıtlamak için çok yaralar aldım.

Varım! Çünkü yaşamadıkça vat olmanın anlamsız olduğunu en derinlerimde hissettim.

Belki sizde benim gibi duymuşsunuzdur "Bakmak değil görmektir mühim olan" diye. Baktığımı görmüyorsa gözlerim ya da görmek için bakmıyorlarsa. 

İçime atarsam dertlerimi en sonunda kalır mı içimde bir içim?

Haykırmak lazım avaz avaz susarak. Bir nefes yeter duymak isteyene. Sana sağır kalanlara destanlar okusan ne fayda.

Kör olmalı insan bir yerden sonra. Acı çekip mutluluğun kıymetini anlayınca acıya kör olmak lazım mesela. Çünkü mutluluk arsızdır. Kıymetini bilmeyene pek farklı yüzlerde gösterir kendini. Hak edenlere, görenlere, bulanlara ise sadık kalır. Yoldaş olur. İşte o zaman kör olmalı tüm acılara, olumsuzluklara. 

İçimdeki serzenişleri mutluluk ile dindirmeye çalışmazsam yaşamanın bir gayesi olur mu?

Fakat yeni acılara kör olurken yaşanmışlıklara da vefakar olmak gerekir bence. İnsan nereden geldiğini değeri kalır mı kazandıklarının, hiç sanmam!

Evet, "Neydim demeyeceksin, ne oldum diyeceksin." diye bir söz vardır ama hiç anlamı kalmaz özünü benimsemedikten sonra. Sımsıkı sarılmalı geçmişe. Barışmalıyız ki geçmişle yeni anılar da küs karşılanmasın. 

Bir arayış içindedir insanoğlu toprağa ayak bastığından beri. Dinini arar, nasıl var olduğunu arar. Arar da arar ve en sonunda bulur. Kendini, yaşama sebebini ve mutluluğu da bulduklarına ekler. Mutluluk yegane anahtardır. Bizi bizimle barıştırandır. 

Sımsıkı sarıldım şimdi özüme ve arkama dönüp baktığımda kendime anlatacak kocaman bir hikayem var. Aramak güzeldir. Anılar biriktirmektir. Bulduğumda var oluşumun gülümsetici sebebini yaşamak o gün bu gündür en büyük hayalim benim. Yaşamak ve yaşamak...