Umut Kırıntıları

Cebinde Hala Umut Kırıntıları Taşıyanlara…

İçimizde yaşardık biz hayallerimizi. Bir balona sevinecek kadar alışıktık mutlu olmaya. Bir çocuk gülüşü yeterdi bizi güçlendirmeye ve mutlu etmeye.  Sonra zaman geçti. Çok zaman…
Mevsimler değişti, yıllar geçti, raflar tozlandı, biz değiştik.
Aslında hala yüreklerde baki kalan bir şey vardı bizde. UMUT.
Bize alınan ilk balon kadar değerli, içindeki hava kadar sıkışmış. Yıllar geçti.  
Yalnızlaştık, ötekileştik, çıplaklaştık…
Sürekli modern olma çabasının içinde hala bir parça maziyi canlı tutmaya çalıştık.  Direndik oysa çoğu zaman. Haksızlığa baş kaldırdık omuz omuza. Gençliğimizde çoğu şey yoktu bizim, sonradan gördük ama kapılmadık.  Yenileşme adı altında özümüzü kaybedip ukalalaşmadık. Durup izledik, gözlemledik. Çünkü biz kırmızı çizgiydik. Ne moderndik ne eski.
Biz eşitliktik, biz saygıydık, biz her ne olursa olsun bizdik ve birdik.
Şaraba düşkündük. Ama hem üzüme sevdalı hemde ezilenden yanaydık. Hiç bir zaman ya siyah ya beyaz olamadık. Devamlı geçmiş ile gelecek arasında bir salıncak gibi bir ileri bir geri sallanıp duruyorduk.  Ama mutluyduk çünkü bedavaydı. Zarar vermiyor aksine iyileştiriyordu bizi mutluluk. Birlikte gülerdik. Şeffaftık, açık yürekliydik. Sevdayı yürek dolusu yaşardık alabildiğine. Öfkemiz de sevdamız kadar zararsız ve munisti. Derin ve samimiydi herşeyimiz. Kin tutmazdık.  Anlık yaşardık. Velhasıl kelam biz bizken mutluyduk. Kendi çizgimizde, kendi benliğimiz ile.
Şimdi son kadehin şerefine; ilk balona ve son umuda!